Stekje

 

Deze winter hebben we de geraniums overgehouden. In maart heb ik stekjes genomen en nu, eind mei bloeien ze. Ze zijn nog niet zo vol in bloei als geraniums die je kunt kopen, maar ik ben er ingehouden trots op. Een kinderlijk blij gevoel klopt in mijn borst. Maar in plaats van iets te zeggen tegen wie het maar wil horen, zeg ik niks.

Ik denk aan het eerste stekje. Het was zo klein toen ik het kreeg in de vierde klas van de basisschool. Ik nam het stekje voorzichtig lopend mee naar huis om het daar te verzorgen. Aan het eind van het schooljaar mocht ik het plantje naar een tentoonstelling brengen, waar een jury zou bepalen wie het beste voor zijn plantje had gezorgd. Ik wist haast zeker dat ik die wedstrijd zou winnen, want ik zorgde heel erg goed voor mijn stekje. Eerst binnen op de vensterbank, en later in steeds grotere potten op een zonnige plek in de tuin. Toen het bijna tijd was de plant naar de wedstrijd te brengen, kwam hij tot aan mijn borst en kon ik het zelf onmogelijk meer dragen. Hij was prachtig geworden. Vol met rode bloemen. Mijn vader zou me wel helpen als het echt zover was. Een paar dagen voor de wedstrijd verfde hij de kozijnen van ons huis. Kleine witte verfspatten kwamen op vrijwel alle blaadjes van mijn geranium. Er viel niets meer aan te doen. Als ik de bespatte blaadjes en bloemen weg zou halen, bleef alleen het skelet van de geranium over. Iedere ochtend keek ik of  de spatten misschien vanzelf waren weggegaan. Ik dacht, ze zullen toch wel zien dat de plant zonder goeie verzorging nooit zo groot, gezond en mooi zou zijn geworden. Natuurlijk weet de jury wel dat een kind het huis niet verft, zei mijn vader. Samen brachten we de geranium, met een kaartje met mijn naam en leeftijd erop naar de tentoonstelling. De volgende dag was de prijsuitreiking. Mijn geranium had niet gewonnen. Ik vond hem terug op een aparte tafel. Er hing een rood kaartje aan: Verwaarloosd! stond erop.

lopen  langs de vliet

hand door rijpe grashalmen

jaagpad naar vroeger